شعر بسیار زیبا در وصف مولانا امیر المومنین علیه السلام

کمرشکسته و غمگین و داغدار قلم

شبیه من شده آشفته و خمار قلم

برای وصف تو، قحطی واژه شاهد بود
که من به دست گرفتم هزار بار قلم

چقدر فاصله بین من و تو بسیار است
خدا کند بشود دست روزگار قلم

نگفتن غم دل با حبیب، دشوار است
اگر شده ست چنین لاغر و نزار قلم

میان نامه اگر باز دست من خط خورد
ببخش! حرف تو شد، گشت بیقرار قلم

بگو چگونه بگویم، که سال‌ها گویی
برای وصف تو افتاده در حصار قلم

چه بیت‌ها که نوشتیم و خط زدیم و نشد...
به قصر معنی آن شه، نیافت بار قلم

شهی که فاتح ملک فصاحت سخن است
به دست گیرد اگر جای ذوالفقار، قلم

شهی که در پی دست عنایتش، عمری ست
نشسته خون به جگر؛ چشم انتظار قلم

همان کسی که ز انواع فضل و حسن و صواب
ردیف کرده برایش خدا هزارقلم

سیاه مشق کنم فضل او، اگر بدهند
به من هزار مرکب، سپس هزار قلم

غزل مباد بگویم ز خال و خط رخش
که مات ماند از آن نقش و آن نگار قلم

نگاه شاعر من شاهد است در این شعر
به ثبت نام علی دارد افتخار قلم

خوشا کسی که به راه صواب مایه گذاشت
خوشا که سر بسپارد در "این" قمار قلم

بر آن سرم به قیامت رسد سرودن شعر
اگرچه طبع روان است، نیست یار قلم
*
در انتظار سوار مدینه، بهر صله
بیاد سجده ی آن ماه، خون ببار قلم!

بخواه حسن طلب را از او که خواهد کرد
دو دست غاصب و ضارب، به ذوالفقار، قلم

امید آخر من در قیامت این شعر است
که خوش زده ست از آن شاه شهسوار، قلم

 مدرسه ابا جعفر علیه السلام