تاسوهای حسینی بر عاشقان سقای کربلا تسلیت
مدرسه ابا جعفر الباقر علیه السلام - ریشه «عاشورا» کلمه عشر بمعنی «ده» است، عاشورا دهم محرم و روز شهادت حضرت ابی عبداللّه الحسین (علیه السلام) میباشد. عبداللّه بن فضیل هاشمی گوید: به امام صادق(علیه السلام) عرض کردم: به چه جهت روز عاشوراء روز مصیبت و غم و اندوه و گریه شد در صورتی که روز وفات پیغمبر (علیه و آله السلام) و فاطمه (علیها السلام) و شهادت امیر المؤمنین (علیه السلام) و شهادت امام حسن (علیه السلام) این چنین نیست؟ فرمود: به جهت اینکه روز حسین (علیه السلام) مصیبتش از هر روزی سنگینتر است، زیرا اصحاب کساء که نزد خداوند از همه آفریدگانش عزیزتر بودند پنج تن بودند و حسین (علیه السلام) آخرین آنها بود و چون آن حضرت به شهادت رسید دیگر کسی که مایه عزت مسلمانان و تسلی خاطر آنها باشد نماند و به رفتن او گوئی همه آنها رفتند چنانکه تا او در حیات بود گوئی همه آنها زنده بودند.
حضرت رضا (علیه السلام) فرمود: بر مثل حسین باید گریه کنندگان به گریند که گریه بر آن حضرت گناهان بزرگ را محو سازد. سپس فرمود: پدرم (امام کاظم) چون ماه محرم میرسید کسی او را خندان نمیدید و غم و اندوه بر چهره آن حضرت نمایان بود تا ده روز ، و چون روز دهم میشد آن روز روز غم و اندوه و مصیبت و گریه او بود و می گفت امروز روزی است که حسین (علیه السلام) در آن کشته شده.
علقمه از امام باقر (علیه السلام) روایت کرده که فرمود: در روز عاشوراء بر حسین نوحه سرائی و گریه کنید و به هر کس که در خانه است و از او نمیترسید دستور دهید بگریند و به عزاداری و افغان بپردازند و یکدیگر را تعزیت گویند که اگر چنین کنند من پاداش آنها را ضامن خواهم بود که آن دو هزار حج و دو هزار عمره و دو هزار غزوه باشد. علقمه گوید: عرض کردم: شما چنین پاداشی را ضمانت میکنید؟ فرمود: آری من ضامنم و تعهد میکنم. گفتم: چگونه یکدیگر را تعزیت گوئیم؟ فرمود: بگو « عظّم اللّه اجورنا بمصابنا الحسین (علیه السلام) وجعلنا وایاکم من الطالبین بثاره مع ولیه والامام المهدی من آل محمد ».
شیخ طوسی در کتاب مصباح از عبدالله بن سنان روایت کرده که گفت : در روز عاشورا بر امام صادق (علیه السلام) وارد شدم ، آن حضرت را دیدم که رنگ از چهرهاش پریده و اثر اندوه در او آشکار و هویدا است ، و پیوسته اشک از دیدگانش مانند دانههای مروارید میچکید ، عرض کردم : ای پسر پیغمبر ! از چه میگریی که دیدهات گریان مباد ؟ فرمود : مگر غافلی که در این روز چه حادثهای روی داده ، مگر نمیدانی که حسین بن علی (علیه السلام) در مثل چنین روزی به شهادت رسیده است ؟! عرض کردم درباره روزه امروز چه میفرمائید ؟ فرمود : روزه بدار اما نه آن که از شب نیت آن را به دل گذرانیده باشی ، و آن را به پایان مرسان ، بلکه ساعتی پس از نماز عصر آن را به نوشیدن آبی افطار کن ... [1]
از حضرت رضا(علیه السلام) روایت شده که هر که در روز عاشورا کارهایش را تعطیل کند خداوند حوائج دنیا و آخرت او را برآورد و هر که روز عاشورا روز مصیبت و غم و اندوه و گریه او باشد خداوند روز قیامت را روز شادی و فرح او قرار دهد. چشمش به دیدار ما در آن روز روشن گردد، و هر که روز عاشورا روز سود دنیوی خود گیرد و چیزی را در آن روز بیندوزد خداوند به اندوختهاش برکت ندهد و روز قیامت او را با یزید و ابن زیاد و عمر سعد محشور سازد.
از امام صادق (علیه السلام) رسیده که هر که روز عاشورا امام حسین (علیه السلام) را زیارت کند بهشت او را واجب شود.
صاحب کامل الزیاره مرحوم ابن قولویه سند زیارت عاشورا را چنین آورده: حکیم بن داوود و غیر او از محمد بن موسی همدانی از محمد بن خالد طیالسی از سیف بن عمیره وصالح بن عقبه که هر دو از علقمة بن محمد حضرمی از امام باقر (علیه السلام) و محمد بن اسماعیل از صالح بن عقبه از مالک جهنی از امام باقر (علیه السلام)
ابو غندر گوید از امام صادق(علیه السلام) راجع به روزه روز عاشورا سؤال کردم فرمود: اگر بخواهی (مانند بنی امیه) امام حسین (علیه السلام) را شماتت کنی روزه بگیر. [2]
تاسوعا در تاریخ شیعه، نهم محرم است و ریشه آن کلمه «تسع » به معنی 9 میباشد.
از امام صادق (علیه السلام) روایت شده که فرمود: تاسوعا روزی است که حسین(علیه السلام) و یارانش در آن روز در کربلا محاصره شدند و سپاه شام پیرامونش حلقه وار گرد آمده او را از حرکت بازداشتند و پسر مرجانه و عمر بن سعد در آن روز شادمان که لشکری انبوه، به اختیار دارند و حسین (علیه السلام) و یارانش را ضعیف شمردند و یقین کردند که دیگر حسین ، یار و یاوری ندارد و مردم عراق به مدد او نخواهند آمد. سپس فرمود: پدرم به فدای آن مستضعف غریب! [3] مقام شامخ و با عظمت حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام) فرزند رشید امیرالمؤمنین(علیه السلام) و موقعیت خاص ایشان باعث شده است تا یک روز (تاسوعا) به عنوان یادبود ایشان قرار گیرد. [4]